برخلاف بسیاری بر این اعتقادم که وحدت و ائتلاف اصولگرایان چندان مهم و دارای کارکرد نیست و بلکه بهتر است با تعاریف و شرایط امروز اصلا ائتلافی صورت نگیرد:
1- گرچه همه ی این افراد و احزاب معتقدند زیر چتر اصولگرایی قرار دارند اما واقعیت این است که بین اصولگرایی انها از زمین تا اسمان فرق است.اصولگرایی انها از یک سو به فتنه نزدیک می شود و از سوی دیگر به انحراف.با این حال چگونه می توان بین انها نقطه ی اشتراک عام و مقبولی یافت؟این جمع شدن چون دارای جهت دیگری های متعارض و بنیادینی در وادی عمل است،سودی نخواهد داشت!
2-آیا وحدت به خودی خود و فی حد نفسه خوب است؟
مشخص است که خیر.وحدت وقتی خوب است که به وسیله ی ان رسیدن به هدف راحت تر و سریع تر گردد.در غیر اینصورت اگر لازمه ی وحدت دست شستن از ارمان ها و سر فرود اوردن در برابر عده ای سیاست پیشه ی بی ارمان لابی گر،ارزشی نخواهد داشت.این وحدت به مانند قرآن بر سر نیزه کردن عده ای برای منکوب کردن قرآن ناطق است.
3-تجربه ی وحدت پر سرو صدا و پر هیاهو مجلس نهم چه شد؟
بعد از چک و چونه زدن های فراوان و انواع تهمت و افتراهایی که "اصولگرایان"محترم به جبهه پایداری زدند نتنها خودشان در مجلس چند پاره شدند و در فراکسیون ها حتی با اصولگرایان هم متحد شدند!پست های اصلی را تنها بین خودشان قسمت کردند و اینک در آستانه انتخابات کلهم اجمعین احساس وظیفه کرده و کاندیدا شدند!!این نتیجه ی آن وحدتی است که فحشش را پایداری خورد و سودش را ...
4-وحدت بر چه کسی؟اصلح یا صالح مقبول؟این هم یکی از موارد اختلافی است!
تجربه این چند دوره ریاست جمهوری ها نشان داد که در طی دوره ی 8 ساله رفته رفته از کارایی و حتی انتظارات ریاست جمهور کم می شود.با این حال اگر فردی صالح اما مفقبول مورد اجماع قرار بگیرد که نمره اش مثلا 15 باشد؛بعد از 8 سال به فردی خواهیم رسید با نمره 10 اما اگر فردی باشد که اصلح باشد با نمره 18 بعد از چند سال لااقل افت کمتری خواهد داشت.تبلیغات و حمایت از یک اصلح هم چهره ای مقبول می سازد.
5-با این تفصیلات به نظرم می رسد که اصولگرایان خودشان را با واژه های گول زننده ای مثل ائتلاف و وحدت خسته نکنند.دایره ی اصولگرایی دایره ی گسترده ای است که طیف های گوناگون با سلیقه های کاملا مختلف در آن وجود دارد تا جایی که نمی توان اطمینان داشت رئیس جمهور اصولگرای امروز دو سال بعد به سرنوشتی چون احمدی نژاد دچار نشود!بهتر است همین الان دعواهایمان را بکنیم،آرمان هایمان را ببینیم،برنامه هامان را تعریف کنیم و در نهایت اگر فردی به آنها نزدیک بود که فبها و نعمه و الا فلا.و به جای اینکه چهار سال بعد بحث کنیم ما از اول با رئیس جمهور بودیم و یا نبودیم و از رای مان دفاع می کنیم یا پشیمانیم؛همین الان کلاهمان را قاضی کنیم و تصمیم نهایی را بگیریم...
